Category Archives: czerwiec 2021

Mówią: rzuć wszystko i wyjedź z miasta. Ale co dalej?

Ucieczka z miejskiej dżungli to dopiero początek, zwłaszcza wtedy, gdy zabieramy ze sobą bagaż nierozwiązanych spraw rodzinnych…

Nagrodzony na prestiżowym festiwalu Sundance Grzegorz Zariczny to reżyser, który odważnie eksploruje terytorium na granicy fabuły i dokumentu. W „Prostych rzeczach”, czułej opowieści o poszukiwaniu życiowych fundamentów, podpatruje autentyczną relację Błażeja, Magdy i ich córki Ali, wprowadzając do historii katalizator w postaci fikcyjnego wujka (Tomasz Schimscheiner) – brata zmarłego ojca Błażeja, który pojawia się, by pomóc młodym w remoncie wiejskiego domu. To punkt wyjścia do refleksji nad rodzinnymi relacjami i uporządkowania bolesnych spraw z przeszłości. Zariczny w umiejętny sposób zderza tu słodkogorzką codzienność z bezmiarem uniwersalnych problemów.

Grzegorz Zariczny (09. IV. 1983 r.)

Absolwent reżyserii filmowej Wydziału Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego oraz kursu dokumentalnego w Szkole Wajdy. W 2012 roku jego dokument krótkometrażowy „Gwizdek” miał premierę światową i otrzymał Grand Prix na festiwalu filmowym w Sundance. W 2016 roku zrealizował debiut fabularny „Fale”, który miał premierę w Konkursie Głównym MFF w Karlovych Varach. W 2020 roku ukończył swój drugi film fabularny „Proste rzeczy”, który miał polską premierę w Konkursie Głównym MFF Nowe Horyzonty

Historia zaczyna się w momencie, kiedy teatr KRZYŚKA Biuro Rzeczy Osobistych (tworzony przez niepełnosprawnych intelektualnie aktorów) wygrywają festiwal. Nagrodą, ufundowaną przez zawodowy teatr jest zrealizowanie spektaklu. Wielka radość, wielka szansa, wielkie oczekiwania. Krzysiek z aktorami właśnie pracują nad nową sztuką „Grek Zorba”. Wspaniale by było wystawić ją na prawdziwej scenie. Okazuje się jednak, że dyrektor teatru oferując im współpracę, stawia określone warunki.

Otrzymał dotację w ramach programu promującego Szekspira i działania osób niepełnosprawnych. Jeżeli chcą wystąpić w zawodowym teatrze muszą się podporządkować. Krzysiek ma wątpliwości…jednak podejmuje wyzwanie. Rozpoczynają się próby, w którym biorą udział AKTORZY ZAWODOWI i ‘znana twarz” gwiazda Wiktoria. Kiedy się pojawia aktorzy Krzyśka są pod jej wielkim urokiem. Na jednej z prób dyrektor oświadcza, że głównej roli nie może zagrać siostra Krzyśka – Mary. Dyrektor jest bezlitosny: z bezzębną, sepleniącą Mary żadnej premiery nie będzie. Powinna ją zagrać młodsza, ładniejsza aktorka z lepszą dykcją. WIKI! Krzysiek decyduje się na zmianę obsady. Presja czasu, fascynacja WIKI… Premiera musi się odbyć, ale czy Krzysiek będzie z niej dumny?

NAGRODY:

Nagroda Sieci Kin Studyjnych i Lokalnych

Nagroda Don Kichot, Nagroda Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych

IWONA SIEKIERZYŃSKA (ur. 1967. 08. 17 w Gdyni)

Absolwentka psychologii UG i Wydziału Reżyserii PWSFTviT w Łodzi.

1993 ukończyła psychologię na Uniwersytecie Gdańskim. W 1996 roku otrzymała nominację do studenckiego Oskara za krótkometrażowy film „Pańcia”, którego opiekunem był Krzysztof Kieślowski. W 2000 otrzymała stypendium „Cinefondation” przyznawane przez Cannes Film Festival. Współautorka scenariusza o życiu i twórczości Katarzyny Kobro – nagroda główna w konkursie Script Pro

Ten eksperyment to jazda bez trzymanki! „Na rauszu” opowiada historię grupy przyjaciół, nauczycieli szkoły średniej, zainspirowanych teorią, że skromna dawka alkoholu pozwala otworzyć się na świat i lepiej w nim funkcjonować.

Nie przewidują jednak skutków, jakie pociągnie za sobą długotrwałe utrzymywanie stałego poziomu promili we krwi – przez cały dzień, również w pracy… Film humorystycznie, a w oczach niektórych zapewne też skandaliczne, przedstawia poważny temat. „Na rauszu” to wielopłaszczyznowa historia, która jednocześnie prowokuje i bawi, skłania do myślenia, płaczu i śmiechu. Mam nadzieję, że prowokuje również do głębszych przemyśleń, a także zachęca do dyskusji widzów żyjących w świecie, który z pozoru w coraz większym stopniu zdominowany jest przez purytańską retorykę, choć rzeczywistość wygląda tak, że ludzie piją naprawdę dużo alkoholu, i to już w młodym wieku.

„Na rauszu” to hołd dla życia. To sposób odzyskania irracjonalnej mądrości, odrzucającej przepełniony lękami zdrowy rozsądek i pozwalającej dojrzeć czystą przyjemność wynikającą z apetytu na życie. Chociaż konsekwencje często bywają śmiertelne.

Thomas Vinterberg

 

• OSCAR dla Najlepszego Filmu Międzynarodowego

• BAFTA dla Najlepszego Filmu Nieanglojęzycznego

• CEZAR dla Najlepszego Filmu Zagranicznego

• Europejskie Nagrody Filmowe

– Najlepszy Film,

– Najlepszy Reżyser (Thomas Vinterberg),

– Najlepszy Aktor (Mads Mikkelsen),

– Najlepszy Scenariusz (Thomas Vinterberg i Thomas Lindholm)

Dwa Oscary z sześciu nominacji dla „Sound of Metal”! Film zdobył statuetki za Najlepszy Dźwięk i Najlepszy Montaż! „Sound of Metal” to film, który trzeba zobaczyć (i usłyszeć) na sali kinowej!

Mają tylko siebie i muzykę. Ruben jest pełnym pasji perkusistą, a Lu przebojową wokalistką. Gdy ruszają w trasę koncertową, a marzenie o wydaniu debiutanckiej płyty jest na wyciągnięcie ręki, Ruben z dnia na dzień zaczyna tracić słuch. W jednej chwili życie, które dotąd znał i kochał, lega w gruzach, a przyszłość staje się wielką niewiadomą. Jego dziewczyna Lu nie daje jednak za wygraną i postanawia zrobić wszystko, by uratować Rubena i to, co ich dotąd łączyło.

Sensacja festiwalu w Wenecji, hołd złożony największej europejskiej aktorce przez ikonę europejskiego kina. „Ludzki głos” to pierwszy wspólny film Pedra Almodóvara i Tildy Swinton, a zarazem pierwszy zrealizowany po angielsku tytuł w dorobku hiszpańskiego reżysera. Ten na wskroś almodovarowski, kipiący kolorami i buzujący od emocji melodramat z powodzeniem łączy dwa temperamenty, wrażliwości i kinowe żywioły. Niepodrabialny styl twórcy „Porozmawiaj z nią” wydaje się być skrojony na miarę gwiazdy Jarmuscha czy Guadagnino, jak obłędna czerwona suknia Balenciagi, w której blada Tilda Swinton przemierza plan filmu Almodóvara.

Jej bohaterka – zakochana, poniżona, zdesperowana – prowadzi swoją ostatnią telefoniczną rozmowę z mężczyzną, który od niej odszedł. W mieszkaniu w towarzystwie spakowanych walizek kochanka i jego osieroconego psa, miotając się od wściekłości do smutku, trawi miłosną katastrofę. Sięga po pigułki, chwyta za siekierę, rozlewa benzynę: chciałaby zabić siebie, chciałaby zniszczyć jego, chce zagrać rolę życia w dramacie zwanym rozstaniem. Zmienia kostiumy i maski, przymierza konwencje, błaga, krzyczy i szepcze: sprawdza, czy ta historia powinna skończyć się tragedią czy może jednak… happy endem?