Category Archives: grudzień 2022

„Pięć diabłów” to prawdziwa uczta dla zmysłów. Film Léi Mysius to wysmakowane wizualnie, oszałamiające i szalone love story, które niespodziewanie pobudza także nasze powonienie. Młodziutka Vicki ma niezwykły dar: potrafi chwytać, zapamiętywać i odtwarzać wszystkie możliwe zapachy, które kolekcjonuje w starannie oznakowanych słoiczkach. Wśród nich szczególne miejsce zajmują te poświęcone zapachowi jej mamy, Joanne (znana z „Życia Adeli” Adèle Exarchopoulos). Ich z pozoru poukładane życie zaburza pojawienie się Julii, dawno niewidzianej, tajemniczej siostry męża Joanne. Vicki, zaintrygowana niespodziewaną wizytą ciotki, „kradnie” jej zapach i odkrywa, że dzięki niemu może przenieść się w przeszłość Julii, poznając skrywane od lat sekrety swojej rodziny. Na jaw wychodzą ogniste romanse, złamane serca i uśpione emocje. „Pięć diabłów” to opowieść, która pulsuje podskórnym napięciem, wciąga niczym najlepszy thriller i w brawurowy sposób łączy nieoczywistą historię o miłości z parapsychologicznym fantasy. Za kamerą stanęła jedna z najciekawszych współczesnych reżyserek francuskich – Léa Mysius, twórczyni nagrodzonej m.in. w Cannes i Toronto „Avy” oraz współautorka scenariusza „Paryża. 13 dzielnicy”.

„Moonage Daydream” ukazuje życie i geniusz Davida Bowiego, jednego z najbardziej płodnych i wpływowych artystów naszych czasów. Opowiedziana za pomocą wysublimowanych, kalejdoskopowych, nigdy wcześniej niewidzianych materiałów filmowych, występów i muzyki, pełnometrażowa, doświadczalna odyseja filmowa Bretta Morgena („To rola dla niego”, „Kurt Cobain: Życie bez cenzury”, „Jane”) zgłębia twórczą, muzyczną i duchową podróż Davida Bowiego.

Dwukrotny zdobywca Oscara (za „Rozstanie” i „Klienta”) powraca do rodzinnego Iranu i czerpiąc z lokalnego kontekstu, tka kolejną uniwersalną, przejmującą przypowieść. Tym razem o człowieku, który stał się zakładnikiem sądów, w tym wydającego najostrzejsze wyroki trybunału, jakim są media społecznościowe. Podążając za tytułowym „Bohaterem”, Asghar Farhadi z wyczuciem i wprawą filmowego linoskoczka porusza się po cienkiej granicy, jaka dzieli ofiarę od przestępcy, sukces od porażki, a dobre chęci od nieczystych intencji. Rahim wychodzi na krótką przepustkę z więzienia, gdzie odsiaduje wyrok za długi. Ma ledwie dwa dni na przekonanie wierzyciela, by ten darował mu część należności. Najwyraźniej los mu sprzyja, bo w ręce mężczyzny nieoczekiwanie trafia torba pełna złotych monet. Kiedy „Bohater” zrozumie, że brzęczący pakunek zawierał także pokusy, niechcianą sławę i wyroki serwowane przez anonimowy tłum, będzie już za późno, by zatrzymać spiralę dramatycznych wydarzeń.  Nagrodzony Grand Prix na festiwalu w Cannes „Bohater” to nie tylko powrót irańskiego reżysera do ojczyzny, ale i do mistrzowskiej formy. Farhadi wyśmienicie dozuje emocje, tworząc film wyczulony na psychologiczne niuanse, a zarazem o rozmachu przypowieści. Jak nikt umie połączyć dylematy charakterystyczne dla kina moralnego niepokoju z sięgającym zenitu napięciem rodem z thrillera czy kryminału. Intymna, jednostkowa historia jest dla niego okazją, by na ekranie odmalować całą sieć rozmaitych rodzinnych czy społecznych zależności. Niejednoznaczny, nieoceniający, a przy tym wciągający bez reszty film Farhadiego prowadzi wyrafinowaną grę z widzem, testując naszą skłonność do ferowania przedwczesnych wyroków.