Oregon, połowa XIX wieku. Charlie i Eli Sisters (Joaquin Phoenix i John C. Reilly) to “urodzeni mordercy” działający na zlecenie lokalnego Kontradmirała. Ich styl pracy cechuje konsekwencja i brutalność, aczkolwiek w życiu prywatnym wspomniani bracia różnią się od siebie niczym ogień i woda. Charliego można określić mianem “porywczego wariata”, korzystającego co niemiara z wszelakich używek. Starszy Eli jest zaś “sentymentalnym introwertykiem”, któremu marzy się – paradoksalnie – spokój na łonie natury. Sisterowie otrzymują pewnego dnia kolejną – z pozoru banalną – misję. Detektyw Hermann Kermit Warm (Jake Gyllenhaal) ma doprowadzić mężczyzn do chemika Pana Morrisa (Riz Ahmed) będącego w posiadaniu tajemniczej, niemalże magicznej mikstury ułatwiającej poszukiwanie złóż złota. Jak łatwo przewidzieć, bieg spraw znacznie się skomplikuje na rzecz niecodziennego sojuszu o daleko idących konsekwencjach.
Projekt dokumentalno – muzyczny „Ucho na dokument” – „Opera o Polsce” oraz „Krzyżoki”
godz. 20:00, bilety: 12 zł
Idea projektu „Ucho na dokument”: Czy muzyka może być bohaterem filmu dokumentalnego? Czy możemy zastąpić klasyczną dramaturgię filmową, dużo bardziej wyrafinowaną dramaturgią utworu muzycznego? Jakie kierunki rozwoju może przyjąć dokument muzyczny? W jaki sposób dokumentalista może podchodzić do otaczającej go rzeczywistości?
„Opera o Polsce”
Reżyseria, scenariusz: Piotr Stasik
Zdjęcia: Piotr Stasik, Adam Palenta, Paweł Chorzepa, Barbara Kaniewska, Piotr Rosołowski, Małgorzata Szyłak, Piotr Pawlus, Kacper Kowalski
Obsada: Wojciech Kalarus, Piotr Kedzierski, Dominika Knapik
Gatunek: Dokument
Produkcja: Polska 2017
Czas trwania: 41 min.
Produkcja: Kijora
Polaku, kim jestes? Próbą odpowiedzi na to pytanie jest filmowy kolaż, który łączy materiały archiwalne i współczesne, zdjęcia dokumentalne i inscenizowane, a wśród nich doniesienia prasowe, ogłoszenia towarzyskie, oferty sprzedaży i fragmenty przemówień. Nawiązując do rodzimej tradycji dokumentu kreacyjnego w ujęciu Wojciecha Wiszniewskiego, film pokazuje różne przejawy polskości: rytuały patriotyczne i religijne, codzienne obyczaje, ale także charakterystyczne pejzaże czy intymne wspomnienia z dzieciństwa. Dokument zaciera granice między kreacją a obserwacją, a warstwa muzyczna wyznacza mu rytm i sposób prowadzenia narracji.
„Every nation should have an opera like this.” (”Każdy naród powinien mieć taka operę”)
Vladan Petkovic, Dokrevue
„Opera o Polsce” może być kolejnym krokiem w kierunku odrodzenia polskiego dokumentu kreacyjnego”
Bartosz Wróblewski, Wyborcza.pl
„Krzyżoki”
Scenariusz i reżyseria: Anna Gawlita
Zdjęcia: Adam Palenta, Tomasz Wolski
Gatunek: Dokument
Produkcja: Polska 2018
Czas trwania: 20 min.
Produkcja: Kijora
W pewnej wsi w okolicach Opola trwają obchody Niedzieli Wielkanocnej. Mimo, ze we wsi nie ma już prawie ani jednego konia, to gospodarze wypożyczają je by wyruszyć w wielogodzinną podróż i objechać granice pól wokół miejscowości. Podczas trzydziestopięcio-kilometrowej trasy mieszkańcy modlą się i śpiewają nabożne pieśni. W czasie postojów odpoczywają, jedzą i piją wódkę. Stan zmęczenia i upojenia alkoholowego miesza się ze stanem uniesienia religijnego. Sacrum i profanum.
PO PROJEKCJACH ODBĘDZIE SIĘ SPOTKANIE Z TWÓRCAMI FILMU „KRZYŻOKI” – ANNĄ GAWLITĄ I TOMASZEM WOLSKIM!
Anna Gawlita – nagrodzona jako najlepsza producentka na Festiwalu Era Nowe Horyzonty (2008) i Krakowskim Festiwalu Filmowym (2017). Skupia się na filmach z silną autorska wizja. Prezes zarządu Kijora Film. Uczestniczka Berlinale Talents, Emerging Produers Programme, EKRAN + w Szkole Wajdy. Producentka i kierowniczka produkcji filmów mi. in. Tomasza Wolskiego, Jakuba Radeja, Piotra Stasika i Aleksandry Maciuszek, które były nagradzane na Jihlava International Documentary Film Festival, Krakowskim Festiwalu Filmowym, Palms Springs Film Festival, Margaret Mead w Nowym Yorku, Docs Against Gravity i wielu innych. W 2017 r. wspólnie z Tomaszem Wolskim, ukończyła jako reżyserka film dokumentalny pt. „Festiwal”. Dokument “Krzyżoki” to jej samodzielny reżyserski debiut.
Tomasz Wolski – absolwent Szkoły Wajdy (kurs dokumentalny), uczestnik Berlinale Talent Campus oraz warsztatów Berlin Today Award, stypendysta Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, NCK Młoda Polska, ekspert w Polskim Instytucie Sztuki Filmowej, członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich oraz Europejskiej Akademii Filmowej. Reżyser, operator oraz montażysta nagradzanych filmów dokumentalnych m.in. „Klinika” (2006), „Złota rybka” (2008),
„Szczęściarze” (2009), „Aktorzy” (2009), „Pomału” (2010), „Lekarze” (2011), „Pałac” (2012) i „Festiwal” (2017). Reżyser i scenarzysta krótkiego filmu fabularnego „Córka” (2015), nagrodzonego na festiwalu Angers Premiers Plan (Grand Prix oraz nagroda publiczności) oraz Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni (wyróżnienie). Montażysta filmów m.in. „Dziennik z podróży” (2013), „21xNY” (2016) oraz „Krzyżoki” (2017).
Bohaterami filmu są trzej przyjaciele: Zack, Keire i Bing, którzy w Rockford, w stanie Illinois, spędzają wolny czas na jeżdżeniu na deskorolce po mieście i imprezowaniu. Tematem „Jutro albo pojutrze” jest dorastanie tych trzech młodych mężczyzn. Za kamerą stanął jeden z nich – Bing Liu. „Jutro albo pojutrze” powstawał spontanicznie jako czysta rejestracja codzienności zaprzyjaźnionych ze sobą deskorolkarzy, ale efektem jest poruszający zapis procesu ich dorastania. Zack zostaje nieoczekiwanie ojcem, a Keire dostaje pierwszą pracę oraz zmaga się z problemem rasowej tożsamości i śmiercią ojca. Bing prowadzi długie rozmowy z matką, która jako chińska emigrantka po traumatycznym małżeństwie nie może się odnaleźć w amerykańskim społeczeństwie. „Jutro albo pojutrze” jest intymnym i szczerym spojrzeniem młodego mężczyzny na proces dorastania i radzenia sobie z nieokiełznaną młodością.
Akcja filmu rozgrywa się latem 1945 roku. Dla ośmiorga dzieci wyzwolonych z obozu Gross-Rosen zostaje utworzony prowizoryczny sierociniec w opuszczonym pałacu wśród lasów. Ich opiekunką staje się dwudziestoletnia Hanka, również była więźniarka. Po okropieństwach obozu bohaterowie powoli odzyskują resztki straconego dzieciństwa, jednak koszmar szybko do nich powraca. W okolicznych lasach krążą obozowe wilczury. Wypuszczone przez esesmanów przed wyzwoleniem Gross-Rosen, wygłodzone i zdziczałe zwierzęta osaczają pałac w poszukiwaniu pożywienia. W przerażonych dzieciach uruchamia się obozowy instynkt przetrwania.