Category Archives: maj 2022

„Film balkonowy” zaskakuje i wciąga, jest na przemian wesoły i refleksyjny. Łoziński jest swoich rozmówców ciekawy, a oni odwdzięczają mu się najintymniejszymi historiami. Jego bohaterowie niosą w sobie zagadki i tajemnice, potrafią też zaskoczyć. Łoziński spędził na swoim balkonie 165 dni zdjęciowych w ciągu ponad 2,5 roku. Spotkał ponad 2000 rozmówców. Z tych spotkań pod jego „świeckim konfesjonałem” powstał film o nas samych – w „Filmie balkonowym” każdy z nas może przejrzeć się jak w lustrze.

Nagrody:

Grand Prix Semaine de La Critique. Locarno Film Festival, 2021

Grand Prix. FIPADOC International Documentary Festival, Biarritz 2022

MDR Award. DOK Leipzig International Festival for Documentary and Animated Film, 2021

Nagroda Publiczności. Millennium Docs Against Gravity, Warszawa 2021

Nagroda Publiczności. Millennium Docs Against Gravity, Katowice 2021

Wyróżnienie Konkurs Główny. Millennium Docs Against Gravity, Warszawa 2021

Wyróżnienie Stowarzyszenia Kin Studyjnych. Millennium Docs Against Gravity, 2021

Grand Prix Złoty Zamek. Off Cinema, Poznań 2021

Nagroda Publiczności. Off Cinema, Poznań 2021

Grand Prix Biała Kobra. Festiwal Mediów Człowiek w Zagrożeniu, Łódź 2021

Nagroda Publiczności. Trieste Film Festival, 2022

Wyróżnienie Jury. Trieste Film Festival, 2022

Czy potrafilibyśmy zaprzyjaźnić się ze swoim rodzicem, gdyby nasze wspólne drogi przecięły się w czasie, kiedy oboje byliśmy dziećmi? Taka sytuacja przytrafia się ośmioletniej Nelly, która spotyka rówieśniczkę łudząco podobną do swojej matki. Sciamma przygląda się temu niecodziennemu spotkaniu z zaciekawieniem i czułością, która nadaje filmowi uniwersalność i wzbogaca go o wymiar terapeutyczny. „Mała mama” to bowiem nic innego, jak spełniona fantazja o zaprzyjaźnieniu się z własnym rodzicem. To niecodzienne wydarzenie staje się punktem wyjścia do opowieści o przyjaźni, potrafiącej przekroczyć pokoleniowe bariery i zarazem błyskotliwego studium potęgi dziecięcej wyobraźni. Céline Sciamma, autorka nagrodzonego w Cannes „Portretu kobiety w ogniu”, w swoim najnowszym filmie porusza motyw przepracowywania żałoby (bohaterów poznajemy w momencie odejścia nestorki rodziny), jednak na pierwszy plan wydobywa niezwykłą czułość rodzinnych relacji i celebruje ciekawość świata, którą zaraża nas młodziutka Nelly.

„Mała mama” to historia z ducha baśniowa, pełna dyskretnego ciepła, i zarazem list miłosny do tego momentu w naszym życiu, kiedy rzeczywistość poznawaliśmy przede wszystkim sercem. Choć wydarzenia rozgrywają się we Francji, wiele i wielu z nas odnajdzie tu odbicie swoich wspomnień z czasów dzieciństwa: ulubione zabawy, gry, zapachy i smaki.

Huk. Metaliczny, głośny, przeszywający – jakby wydobywał się z wnętrza planety. Taki dźwięk prześladuje Jessicę (fenomenalna Tilda Swinton) – atakuje ją podczas bezsennych nocy, zaskakuje w najmniej spodziewanych momentach jej podróży po Kolumbii. Ten dźwięk ją przeraża, ale również fascynuje. Czy postradała zmysły? Memoria to transcendentalna, hipnotyzująca podróż – opowieść o pamięci indywidualnej i zbiorowej, o tajemnym, niewidzialnym pomoście między teraźniejszością i przeszłością, o współczesnym świecie, który wydaje się wyhodowany, sztuczny i który łatwo można zainfekować. To film-sen, film-odyseja, unikalne doświadczenie zmysłowe, dźwiękowe i duchowe. To film, który pozostaje w widzu na zawsze.

2021 CANNES

Nagroda Jury – Najlepszy film Apichatpong Weerasethakul

Apichatpong Weerasethakul

Urodzony w 1970 roku w Bangkoku, wychował się w Khon Kaen w północno-wschodniej części kraju. W 1994 roku ukończył studia architektoniczne, a w 1997 roku uzyskał dyplom z reżyserii w School of the Art w Chicago. W połowie lat 90. zaczął realizować pierwsze filmy krótkometrażowe, a jego pełnometrażowym debiutem był eksperymentalny dokument Tajemniczy obiekt w południe (2000). Za zrealizowany dekadę później film Wujek Boonmee, który potrafi przywołać swoje poprzednie wcielenia otrzymał Złotą Palmę na 63. MFF w Cannes.

Film opowiada – chaotycznie i brawurowo, posiłkując się strategiami kina gatunków, m.in. filmu gangsterskiego i szpiegowskiego, melodramatu, komedii muzycznej, kina drogi – o przygodach

Ferdinanda (nazywanego – ku swojemu niezadowoleniu – Pierrotem) , paryskiego intelektualisty znudzonego mieszczańskim życiem u boku żony, i Marianne, dziewczyny, wplątanej w nielegalne interesy i mafijne porachunki… Para zmuszona jest do ucieczki na południe Francji, które staje się na krótko sielankową niemal przestrzenią dla rozwoju miłosnej relacji. Spontaniczna para po drodze kradnie, naciąga turystów i wreszcie morduje, w międzyczasie rozmawiając o życiu ludzkim i wszystkim co jest z nim związane.

Spiętrzenie konwencji gatunkowych i filmowych środków wyrazu otwiera przed głównymi aktorami pole nieskrępowanej ekspresji, eksperymentu z różnymi sposobami gry. Dla Jeana-Paula

Belmondo to również okazja do rozwinięcia ekranowego wizerunku, który zbudował we wcześniejszych filmach Godarda „Do utraty tchu” i „Kobieta jest kobietą”. Jego Ferdinand/Pierrot ma wiele cech Michela Poiccarda, którego idolem był Humphrey Bogart – Belmondo zresztą często bywał nazywany francuskim Bogartem czy Jamesem Deanem. Belmondo pokazuje w „Szalonym Piotrusiu” żywioł komediowy (przerysowanie gestów, sarkazm, „zgrywanie się”) i operetkową niemal lekkość właściwą dla komedii muzycznej. To z pewnością jedna z bardziej złożonych filmowych ról Belmondo, który pokazując pełnię swoich możliwości (również kaskaderskie czy sentymentalno-dramatyczne), jednocześnie gra z ujmującą swobodą, bez głębokiego emocjonalnego zaangażowania, jakby mimochodem, dla przyjemności własnej i widzów.