GLORIA | 5 maja 19:30

Fenomenalnie przyjmowana na festiwalach filmowych. Z MFF w Berlinie wyjechała ze Srebrnym Niedźwiedziem dla Najlepszej Aktorki, Nagrodą Jury Ekumenicznego i Nagrodą Gildii Niemieckich Kin Arthousowych. Oficjalna chilijska kandydatka do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny. Podbija serca widzów w każdym wieku – „Gloria”.

Gloria (Paulina García) to atrakcyjna kobieta w średnim wieku. Mieszka sama, z dziećmi widuje się rzadko, ale regularnie odwiedza dancingi. Spędza tam miło czas, choć zazwyczaj stroni od towarzystwa mężczyzn. Jej nastawienie się zmienia, gdy jednej z tanecznych nocy na parkiecie pojawia się Rodolfo (Sergio Hernández). Czarujący dżentelmen sprawia, że Gloria nabiera ochoty na płomienny romans. W tym wiarygodnym psychologicznie, przepięknie skomponowanym i zagranym filmie motorem napędowym akcji są emocje. Melancholia w życiu Glorii splata się więc z beztroską zabawą, miłość z rozczarowaniem, a obojętność z niegasnącą chęcią życia. 

Wywiad z reżyserem:

Jak narodził się pomysł realizacji filmu o Glorii?

Pisanie scenariusza „Glorii“ było dla mnie próbą odpowiedzi na pytanie, czy może powstać film o kobietach z pokolenia mojej mamy i jak taki film mógłby wyglądać. Chciałem zajrzeć w głąb starszego pokolenia i przekonać się, czy nie jest mi bliższe, niż mogłoby się wydawać. Spróbowałem przenieść się na pozornie odległą planetą i przekonać, jak wygląda na niej życie. Uważam, że jest coś wzruszającego w niespełna sześćdziesięcioletnich kobietach uparcie szukających swojego miejsca w świecie, jaki nie traktuje ich przychylnie. W bohaterkach, które nadal podśpiewują w samochodzie, tańczą, żyją i śmieją się, choć zostały opuszczone, choć nikt nie ma dla nich wiele czasu, choć życie upływa im pod znakiem bolesnej samotności. Mój film pokazuje, że ich przywiązanie do życia, chwytanie się go rękami i nogami – jest dobre.

Ważną rolę w filmie pełni muzyka. Jak wyglądał proces selekcji utworów?

„Gloria“ to film o emocjach. Muzyka (co może nieść więcej emocji?) tkwi więc w rdzeniu historii, funkcjonuje niemal na prawach greckiego chóru, który jest obecny w najważniejszych momentach klasycznej opowieści. Z drugiej strony bohaterowie filmu wyrażają siebie poprzez muzykę, odkrywają własne emocje dzięki piosenkom, jakich słuchają; nieświadomie tańczą do rytmu innych – czynią z muzyki lustro odbijąjące ich pragnienia i dylematy. Ścieżka dźwiękowa jest oczywiście bliska pokoleniu Glorii. Mnóstwo w niej zarówno międzynarodowych hitów jak i utworów znanych wyłącznie w Chile czy Ameryce Południowej. Mamy tu trochę disco, salsy, romantycznych ballad, trochę rock’n’rolla i bossa novę Toma Jobima: „Waters of March“. Wymieniony z tytułu utwór ma dla mnie szczególne znaczenie, bo dzięki niemu znalazłem ostateczny ton historii o Glorii. Odkryłem poezję codzienności i bolesny wymiar beztroski. Zrozumiałem, czym jest urokliwa naturalność i człowieczeństwo.

 Co łączy „Glorię“ z twoimi poprzednimi filmami?

Realizacja „Glorii“ jest naturalną konsekwencją moich trzech poprzednich filmów. To moja największa produkcja do tej pory. Zostało w nią zaangażowanych mnóstwo aktorów, mieliśmy też do dyspozycji znacznie więcej lokacji, niż zwykle, ale ja eksplorowałem ten pozornie nowy świat w typowy dla siebie sposób. Moja perspektywa była nowa, ale pytania w jakiś sposób bliskie tym, które nurtują mnie od dawna. Podobnie jak w przypadku „Świętej rodziny“, „Narodzenia“ i „Roku Tygrysa“ uparcie przyglądałem się bohaterom stającym na rozdrożu, przechodzącym duchową i emocjonalną ewolucję; rodzinom, które są pułapką; napięciu, jakie rodzi się między osobą a jej zwolna odkrywaną naturą.

 Jak wspominasz pracę z aktorami na planie „Glorii“?

„Gloria“ to film skoncentrowany na historii tytułowej postaci. Paulina Garcia, która gra główną rolę, zawsze była w sercu historii. Scenariusz filmu był napisany specjalnie dla niej. Jej ekranowym partnerem został Sergio Hernández – aktor, którego zawsze podziwiałem, ale miałem okazję poznać dopiero na planie. Oboje są silnymi i magnetycznymi osobowościami, a to niewątpliwie bardzo ułatwiało pracę. Scenariusz, nad którym pracowaliśmy dwa lata, był naszą mapą; plan zdjęciowy – terytorium, po którym odbędzie się podróż. Mając takie nastawienie i wytyczone główne ścieżki, zostawiłem aktorom pole do ich własnej improwizacji. Chciałem, żeby weszli w swoje postaci, zrozumieli je i odkrywali je dla siebie w każdej kolejnej scenie. To sprawiło, że pojawiło się kilka elementów nieplanowanych, wynikających z podświadomości i intuicji. Dały one historii nową siłę, stały się esencjonalne dla narracji.

 Wywiad pochodzi z anglojęzycznych materiałów prasowych.

Sebastián Lelio

Biogram reżysera:

Sebastián Lelio

Urodził się w Santiago, w Chile 8 marca 1974 roku. Przez rok studiował dziennikarstwo na Andrés Bello National University, ale szybko przeniósł się do Szkoły Filmowej w Chile (Escuela de Cine de Chile). Ma na koncie realizację wielu filmów krótkometrażowych i teledysków muzycznych. W 2003 roku wspólnie z Carlosem Fuentesem zmontował dokument złożony z niepublikowanych wcześniej materiałów wideo nakręconych w NY podczas ataku terrorystycznego w 2001   roku.   Jego   pełnometrażowy   debiut   „Święta rodzina” brał udział w Konkursie Horizontes Latinos na MFF w San Sebastian w 2005 roku. Film nakręcony w trzy dni i montowany przez niespełna rok był pokazywany na ponad stu festiwalach filmowych, gdzie zdobywał nagrody. Lelio, zaproszony na rezydencję artystyczną w Cannes, dostał też prestiżowe Stypendium Guggenheima. Jego kolejny film „Narodzenie” (2009) miał premierę na MFF w Cannes. Trzeci film Lelio „Rok Tygrysa” miał premierę na MFF w Locarno w 2011 roku. Czwarty film reżysera – „Gloria” (2013) – był premierowo pokazywany na MFF w Berlinie, skąd wrócił ze znakomitymi recenzjami i nagrodą dla Najlepszej Aktorki Pierwszoplanowej. Został też wybrany na oficjalnego chilijskiego kandydata do Oscara 2014 w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny.

 Wybrana filmografia

2013 Gloria

2011 Rok Tygrysa / El Año del tigre 2009 Narodzenie / Navidad

2005 Święta rodzina / La Sagrada Familia 2000 Smog

1995 4 (short)

Nagrody i festiwale filmowe:

2014 – Independent Spirit Awards, nominacja w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny

2014 – Palm Springs IFF, Cine Latino Award – Wyróżnienie Specjalne

2014 – Goya Awards, nominacja w kategorii Najlepszy Film Iberoamerykański

2014  –  London  Critics  Circle  Film  Awards,  Nominacja  do  ALFS  Award  w kategorii Najlepszy Nieanglojęzyczny Film Roku

2014 – International Cinephile Society Awards, Nagroda ICS dla Najlepszego Filmu, który nie doczekał się dystrybucji w 2013 roku

2013 – Berlin IFF, Srebrny Niedźwiedź dla Najlepszej Aktorki, Nagroda Jury Ekumenicznego, Nagroda Gildii Niemieckich Kin Arthousowych

2013 – Bombay IFF, Nagroda dla Najlepszego Filmu w sekcji Celebrate Age 2013 – Havana FF, Grand Coral – Third Prize dla Najlepszego Filmu

2013 – Hawaii IFF, EuroCinema Hawai’i Award dla Najlepszej Aktorki

2013 – Lima Latin American FF, Elcine First Prize za Najlepszą Reżyserię, Nagroda dla Najlepszej Aktorki

2012 – San Sebastian IFF, Nagroda dla Najlepszego Projektu (Progress Award)

Berlinale IFF, 2013