Hannah Arendt 4 marca 20:30

hanna

Hanna    Arendt  
Czas trwania 113 min
Gatunek dramat
Reżyseria Margarethe von Trotta
Dystrybutor Aurora Films
Premiery kinowe Polska  24 styczeń 2014
Świat  11 wrzesień 2012
Opis Biograficzna opowieść o Hannah Arendt, niemieckiej

teoretyk polityki i filozof, która zdawała reportaże z

procesu byłego nazisty Adolfa Eichmanna.


  • zwiastun filmu Hannah Arendt
YouTube Preview Image
  • galeria filmu Hannah Arendt
Nagrody/Festiwale:

  • 2013 – Bawarska Nagroda Filmowa dla najlepszej aktorki Barbary      Sukowej,
  • 2013 – Berlińska Nagroda Filmowa, „Lola” dla najlepszego filmu oraz  dla    najlepszej pierwszoplanowej aktorki, cztery nominacje za  scenariusz,     reżyserię, kostiumy i charakteryzację.
  • 2012 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Valladolid (Hiszpania), „Złota Szpica” dla najlepszego filmu.
  • 2012 – Romy Gala (Austria), nominacja dla ulubionej aktorki dla Barbary Sukowej.
  • 2012 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Tokio, nominacja za reżyserię
  • 2012 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Tallinnie, nominacja za reżyserię
Margarethe von Trotta o swoim filmie:

      Na początku bałam się spotkania z postacią Hanny Arendt. Ci, którzy ją wspominali, twierdzili, że była bardzo nieprzyjemna w kontaktach z ludźmi, ale ja zawsze staram się lubić osoby, które chcę przedstawić. Arendt była tak różna ode mnie, że zdałam sobie sprawę, że muszę spojrzeć  na nią spokojnie i z rozwagą. W końcu jednak szczerze pokochałam moją bohaterkę. Im bardziej poznawałam życie Hanny Arendt, tym mniej się jej bałam. W Nowym Jorku dotarłam do wielu pisanych przez nią listów, poznałam kilkoro z jej znajomych i w końcu zdałam sobie sprawę, że była również ciepłą i towarzyską osobą. Dostrzegałam złożoność jej charakteru i właśnie to najbardziej mnie w niej fascynowało.

         Jestem przekonana, że to przeznaczenie postawiło na mojej drodze Barbarę Sukową.  Dzięki swojemu intelektowi i wspaniałemu wnętrzu zagrała cudownie. Przygotowując się do roli czytała, podobnie jak ja, wszystko, co napisała Arendt. Barbara była tak precyzyjna, że ufałam jej całkowicie. Bez niej w głównej roli nie zrobiłabym tego filmu. Podobnie jak sześciu innych, w których zagrała. Barbara zaczęła przygotowania do roli trzy miesiące przed rozpoczęciem zdjęć. Spędzała dużo czasu z profesorem filozofii oraz nad nauką strasznego niemieckiego akcentu Arendt. Zgodziłyśmy się, że musi być on jak najbardziej aktualny, by rola nie stała się karykaturą. Po jakimś czasie rozmawiała już swobodnie ze swoim mężem, przyjaciółmi o polityce, czy kulturze jak Hannah.

         Nie myślałam nigdy o tym, by jakiś aktor zagrał Eichmanna. Wykorzystanie archiwaliów było absolutnie konieczne, ponieważ widz oglądając aktora mógłby powiedzieć: „Tak on gra świetnie” a ja chciałam by od Eichmanna płynęła prawdziwa biurokratyczna nicość. Nie mogłaby jej dać nawet najwspanialsza aktorska gra. Spotkałam się z opiniami, że Eichmann na sali sądowej sam zachowywał się jak aktor. Jednak przyglądając się licznym archiwaliom dostrzegłam raczej jego brak indywidualności. Mówiąc po niemiecku używał samych klisz językowych i frazesów. Praktycznie nie można postrzegać go jako żywej osoby, minimalnie empatycznej, wrażliwej – był do

 

 

Margarethe von Trotta – reżyser i scenarzystka

        Urodziła się w 1942 roku w Berlinie, w arystokratycznej rodzinie nadbałtyckich Niemców. Młodość spędziła w Paryżu, gdzie zafascynowała się kinem Nowej Fali i obrazami Ingmara Bergmana. Po powrocie do NiemiecMargarethe von Trotta zaczęła grać w filmach Reinera Fassbindera i Volkera Schlöndorffa. Znajomość z tym ostatnim zaowocowała w 1971 roku ich ślubem, a w 1975 wspólnie wyreżyserowanym debiutem fabularnym, ekranizacją „Utraconej cześci Katarzyny Blum” – ostrą krytyką sensacyjnego dziennikarstwa i równie nierealnej polityki. Złoty Lew przyznany w Wenecji w 1981 roku za film „Czas ołowiu” ugruntował jej czołowa pozycję w niemieckim kinie. Obok nagród na Berlinale i licznych festiwalach filmowych, dwukrotnie brała udział w konkursie głównym w Cannes. Jednym z najbardziej znanych jej filmów jest „Róża Luksemburg” z kreacją ulubionej aktorki – Barbary Sukowej. Nazywana czołową feministką w kinie, odrzuca te etykietę twierdząc, że bada kobiece wnętrze na równi z zewnętrznym światem polityki.

        

 

 5,403 total views,  16 views today