Paryż, 13. dzielnica.
Film o dzisiejszym rozgardiaszu życiowym. Choć na początku większe wrażenie wywarł na mnie Ennio to ten zapadł mi w pamięci na dłużej i trochę inaczej we mnie rezonuje.
Camille jest skomplikowaną postacią. Skończył studia, chce skończyć kolejne, myśli o sobie jako o intelektualiście. Ma wysokie mniemanie o sobie. Na tyle, że nie umie nad tym przeskoczyć nawet w relacjach rodzinnych.
Każda z kobiet, z którymi się spotykał była dla niego czymś i kimś innym. Jednak to Nora była moim zdaniem tą przełomową. I pomimo, że Camille wcale nie kończy z dziewczyną, za którą tak bardzo przecież szalał – to tak znajomość po coś była. I ta znajomość dużo mu dała, dużo nauczyła. Powiedziałabym wręcz, że stworzyła fundamenty dla związku z byłą współlokatorką, Emillie.
Lubię powtarzać, że to nie chodzi o tą jedyną lub tego jedynego, tu chodzi o osobę, którą spotykamy w odpowiednim czasie. Do takiej osoby mamy sentyment, mimo, że czasem wiemy, że ogólnie ta osoba nie była dla nas zbyt dobra. Jednak w czasie gdy ją poznaliśmy, była ona dla nas wszystkim czego potrzebowaliśmy.
No właśnie związek z Emilie. Zakończenie było częścią, która mi się zarówno podoba, jak i nie podoba. Z jednej strony kto nie marzy o właśnie takim zakończeniu we własnym życiu? Ja bardzo. Z drugiej – czy to zakończenie jest moralne?
Przeczytałam wczoraj bardzo ciekawy komentarz „We are not rational creatures, we are rationalizing creatures.” Zamiast być racjonalną osobą, będziemy szukać tłumaczeń będziemy racjonalizować pewne zachowania i trochę tak to zakończenie na mnie podziałało. Zaczęłam znów myśleć o „moim zakończeniu”. Czy to dobrze czy źle- kto wie? Pewne jest, że ten film wzbudził we mnie wiele refleksji. I może to chodzi – o to by film cały czas w nas pracował, a nie o to by był życiowy.
Ciekawa jestem czy Camille będąc w związku z Emilie myśli o Norze, czy jest ona dla niego etapem, czy tą, która mu się wymknęła?
Wiktoria Skrzypińska
378 total views, 1 views today
