Nagrodzony w tym roku Złotą Palmą w Cannes turecki „Zimowy sen” Nuriego Bilge Ceylana przypomina teatr. Albo ekranizację nieznanej powieści Dostojewskiego. Czuje się epicki rozmach, jednak większość prawie 3,5-godzinnego dramatu rozgrywa się w małych, ciasnych pomieszczeniach kapadockiego hotelu, w których bez końca toczą się filozoficzne dysputy. Na przykład: jakie korzyści przynosi niereagowanie na zło? Jak pomagać ludziom, a jednocześnie ich nie upokarzać? Czy skutki działań pokrywają się z intencjami? Na ile człowiek potrafi być szczery w stosunku do samego siebie?
Film jest medytacją nad losem artysty, pisarza, niegdyś aktora, który lekceważy ludzi, rani najbliższych, myli miłość z zazdrością. Jest inteligentny, bogaty, arogancki, ale ma kłopoty z samooceną, nie potrafi współczuć lub tylko udaje niewrażliwość. Mieszka na odludziu w położonej w pięknym księżycowym pejzażu anatolijskiej wsi. Poznajemy go w chwili kryzysu małżeńskiego i twórczego. Ceylan imponująco szkicuje jego portret – wielostronny, przenikliwy, z uwzględnieniem skomplikowanego tła społecznego – oczami wyemancypowanej, rozwiedzionej siostry, innym razem dużo młodszej, niepotrafiącej się przy nim rozwinąć potulnej żony. Pretekstem staje się błahe wydarzenie. Chłopiec z ubogiego domu rozbija szybę w samochodzie, a potem nie chce przeprosić i zostaje upokorzony. Wina dziecka okazuje się niczym w porównaniu z egoizmem, wyniosłą obojętnością artysty, przedstawiciela klasy rządzącej w rozdartej między tradycją a nowoczesnością Turcji. Tym, co ostatecznie trzyma w napięciu uwagę widzów, jest niejednoznaczny wizerunek psychicznej szamotaniny bohatera, który stopniowo uświadamia sobie sprzeczność wyznawanych poglądów, nieumiejętność kochania, wrodzoną hipokryzję. Wielkie, wymagające maksymalnego skupienia kino.
2,643 total views, 7 views today
